પીંછું

ગગન સાથ લઈ ઊતરે એ ફરકતું,
વિહગપંખથી જે ખરી જાય પીંછું.
ફરકતું પડે ત્યારે ભૂરી હવામાં
ઝીણાં શિલ્પ કૈં કોતરી જાય પીંછું
હજી એમાં કલશોર ગૂંજે વિહગનો
...સૂનું આંગણું આ ભરી જાય પીંછું
હૃદયમાં વસ્યા પંખીઓ બહાર આવે
કદી આંખમાં જો તરી જાય પીંછું
ગગનના અકળ શૂન્યમાં જઈ ડૂબે, જે
વિહગને ખર્યું સાંભરી જાય પીંછું

kya baat...

किताबो के पन्नो को पलट के सोचता हु,,,

यु पलट जाये मेरी ज़िन्दगी तो क्या बात है...

ख्वाबो में रोज़ मिलता है जो

हकीकत में आये तो क्या बात है...

कुछ मतलब के लिए दूंदते है मुझको

बिन मतलब जो आये तो क्या बात है...

कत्ल कर के तो सब ले जायेंगे दिल मेरा

कोई बातो से ले जाए तो क्या बात है...

शरीफों की शराफत में जो बात न हो

एक शराबी कह जाये तो क्या बात है...

अपने रहने तक तो ख़ुशी दूंगा सबको

किसी को मेरी मौत पे ख़ुशी मिल जाये तो क्या बात है...

--unknown

 

શ્વાસ

દર્દને વાચા મળે તો બસ!
હોંઠ પર કૈં સળવળે તો બસ!
હું યુગોથી કાંકરી ફેંક્યા કરું;
એકદા જો ખળભળે તો બસ!
કંટકો પણ ક્યાં સુધી રોયા કરે?
પુષ્પ થોડું સાંભળે તો બસ!
થાય ના ભીની ભલે મારી ગઝલ;
શબ્દ એક જ પલળે તો બસ!
હૈયામાંથી શ્વાસ જે કૈં નીકળે
આવીને અટકે ગળે તો બસ!

- મિલિન્દ ગઢવી

“આજનો નેતા”

લોકશાહીની સાંકળ પાછી ચૂંટણીએ ખખડાવી.
બૂઢિ માની ખબર કાઢવા જાણે દિકરી આવી.

મશીન પણ આ મતદાતાનો કેવો રાખે ખ્યાલ!
જેના પર એ મુકે આંગળી બત્તી ધરતુ લાલ.

કહે મીનીસ્ટર આ વખતે પણ ચૂંટણી લડશું ત્યાથી
થોભો પહેલા યાદ કરી લઉં ચૂંટાયોતો ક્યાંથી?

એ ય આપણે જીત્યા તો તો દિલ્હી રહેવા જાશું,
રાજ મળે તો ઠિક નહિતર ટેકા વેચી ખાશું.

તું કયે છે તો આ ચૂંટણીમાં લે ઊભો રયો હું
પણ ધારો કે જીતી ગ્યો તો ત્યાં કરવાનું શું ?

અભિનંદન બભિનંદનને તો હમણા ટાંગો ભીંતેં
પહેલા ઇ તો ગોતી કાઢો જીતી ગ્યા કઇ રીતે ?

- કૃષ્ણ દવે.

“આજનું ભણતર”

આ સઘળાં ફૂલોને કહી દો યુનિફોર્મમાં આવે,
પતંગિયાઓને પણ કહી દો સાથે દફતર લાવે.
મન ફાવે ત્યાં માછલીઓને આમ નહીં તરવાનું,
સ્વીમિંગપુલના સઘળા નિયમોનું પાલન કરવાનું.
દરેક કૂંપળને કોમ્પ્યુટર ફરજિયાત શીખવાનું,
લખી જણાવો વાલીઓને તુર્તજ ફી ભરવાનું.
આ ઝરણાંઓને સમજાવો સીઘી લીટી દોરે,
કોયલને પણ કહી દેવું ના ટહુકે ભરબપ્પોરે.
અમથું કૈં આ વાદળીઓને એડમિશન દેવાનું?
ડોનેશનમાં આખ્ખેઆખ્ખું ચોમાસું લેવાનું.
એક નહીં પણ મારી ચાલે છે અઠ્ઠાવન સ્કૂલો,
‘આઉટડેટ’ થયેલો વડલો મારી કાઢે ભૂલો !

- કૃષ્ણ દવે

“લાજ”

ન આવ્યું આંખમાં આંસું, વ્યથાએ લાજ રાખી છે.
દવાની ગઇ અસર ત્યારે, દુવાએ લાજ રાખી છે.

તરસનું માન જળવાઇ ગયું, તારા વચન લીધે,
સમયસર આભથી વિખરી, ઘટાએ લાજ રાખી છે.

ઘણું સારું થયું આવ્યા નહિ, મિત્રો મને મળવા,
અજાણે મારી હાલતની, ઘણાંએ લાજ રાખી છે.

પડી મારા શબ પર, ઊડીને ધૂળ ધરતીની,
કફન ઓઢાડીને મારી, ખુદાએ લાજ રાખી છે.

મઝાનો માણસ

મોહતાજ ના કશાનો હતો કોણ માનશે?
મારો ય એક જમાનો હતો કોણ માનશે?

ડાહ્યો ગણી રહ્યું છે જગત જેને આજકાલ,
એ આપનો દિવાનો હતો કોણ માનશે?

તોબા કર્યા વિના કદી પીતો નથી શરાબ,
આ જીવ ભક્ત છાનો હતો, કોણ માનશે?

માની રહ્યો છે જેને જમાનો જીવન-મરણ,
ઝગડો એ હા ને ના નો હતો કોણ માનશે?

હસવાનો આજે મેં જે અભિનય કર્યો હતો,
આઘાત દુર્દશાનો હતો, કોણ માનશે?

‘રૂસવા’ કે જે શરાબી મનાતો રહ્યો સદા,
માણસ બહુ મઝાનો હતો, કોણ માનશે?